Gisteren 29 September was het Michaëlsfeest. Het werd mij gevraagd door een lieve vriendin wat is de connectie tussen Michael en mijn Blije Tartelletten. Ik was verrast dat ik eigenlijk een mooi verhaal kon vertellen. Hier onder heb ik geprobeerd, in een soort flux of conscience, het te herhalen (🇬🇧English below/🇮🇹 Italiano sotto).
…
🇳🇱
Het Michaëlsfeest markeert de overgang van zomer naar herfst, en als elk seizoen overgang, is het een moment van reflectie. Wat staat achter mij en waar wil ik naartoe. Dit zijn de vragen die we ons kunnen stellen op dit moment. Alle “vruchten van de zomer” hebben we geoogst, nu, is het tijd om ze te bewonderen, om ervan te genieten en ook nog te beslissen. Wat past bij mij, wat hou ik en wat laat ik gaan.
De roos op mijn Blije Tartellette is een – wellicht HET – symbool van liefde. Een rode roos betekent zeker “ik hou van je”. Als architect hou ik mijzelf bezig met vorm, dus zie ik in een roos ook nog een symbolische betekenis. In zijn vorm zit een spiraal, en een spiraal is net zoals de beweging die wij tijdens ons leven maken. We denken vaak dat ons leven een rechte lijn is, die van klein naar groot gaat, van jong naar oud, van weinig naar veel, van “ongedwongen” naar “ontwikkeld”… enzovoort. Inmiddels, ben ik er achter gekomen dat het pad dat wij afleggen tijdens ons leven ook als een rondje gezien kan worden, of beter, als een spiraal.
Hebben jullie niet het idee gehad “hier ben ik al geweest”, “ach, deze fout heb ik al een keer gemaakt”… en dan baal je ervan. Ik meerdere keren. Maar ik moet toegeven dat bij het herkennen “hier ben ik al geweest” gebeurt iets nieuws: ik ben mij nu er van bewust! Dus, de 2e keer op dezelfde punt zijn is niet gelijk aan de eerste. Het betekent dat ik er waarschijnlijk iets van geleerd heb. Soms kun je ook het gevoel hebben dat je op hetzelfde punt bent aangekomen en toch zie je alles vanuit een heel andere perspectief. Als dat zo is, ben je een spiraal aan het afleggen, een pad die jou steeds dichterbij jezelf brengt. Je kunt het dus zien als een beweging die van buiten naar binnen gaat.
Er is in deze beweging een bepaald ritme, zoals de natuur ons leert via de lente, de zomer, de herfst en de winter. We kunnen onze jonge jaren als lente beschouwen, onze volwassen jaren als zomer en onze ouderdom als herfst (en winter?)… maar de natuur herinnert ons dat elk jaar er is een lente, een zomer, een herfst en een winter in ons leven. Maar waar is eigenlijk ons leven voor? Wat is de bedoeling van deze seizoenen?
Om een antwoord te kunnen geven moeten we onze aandacht richten op de winter. Wat gebeurt in de winter, in het donkere koude seizoen? Juist op dat moment, in de overgang tussen herfst en winter, wordt een licht in ons geboren (Kerst! Ik had hier ook al eens over geschreven). In de natuur is het licht dat kracht geeft aan het zaad om uit de harde aardkorst uit te kunnen komen! Het zaad WIL in de lente uit de aarde komen! In ons zit datzelfde licht in de vorm van een wens die wij – sorry als ik schokkende woorden gebruik – geuit hebben voordat we geboren werden. Ja dit is wat ik geloof: dat er een reden is waarom we op aarde zijn, en die reden hebben wij zelf geformuleerd. Niet een God die alles voor iedereen beslist, maar wij zelf!
Dit zeg ik niet zomaar. Ik baseer mijn woorden op wat Rudolph Steiner over de dood gesproken heeft. Wij nemen volgens Steiner een aantal stappen na de dood (wellicht kan daarin ook een ritme herkend worden? Dit heb ik nog niet onderzocht). Het belangrijkste voor dit verhaal: na de dood, herleven we ons leven, helemaal (!) maar vanuit het standpunt van de mensen die om ons heen waren. Het klinkt voor mij volledig logisch: wellicht leren we er dan wel wat van! En wellicht op basis van het goede, en het kwade, dat wij gedaan hebben in ons vorige leven zetten we een plan uit. Dit klinkt voor mij heel erg als… de oogst van de zomer bekijken, waarderen, daarvan genieten (of niet!)… om uiteindelijk te beslissen hoe verder te gaan. En als we een plannetje gemaakt hebben – “Wat ga ik leren in mijn volgende leven? Waar zal ik van genieten?” – dan moeten we weer in leven WILLEN komen! Zoals het zaad, uit de aardekorst WIL komen!
Ik baseer mijn woorden niet alleen op wat Steiner meer dan 100 jaar geleden gezegd heeft, maar ook op het model van de “creatiespiraal”, bedacht door de Rotterdamse fysicus Marinus Knoope ongeveer 30 jaar geleden. Volgens hem is er een bepaalde “natuurlijke wetmatigheid” in het pad dat elk mens kan afleggen om zijn eigen wensen te realiseren. Het is fascinerend hoe veel zijn model overeenkomt met de jaarlijkse cyclus van de seizoenen en de jaarfeesten! In zijn model de WENS is het LICHT… Wat ik dus eigenlijk wil zeggen met dit lange verhaal is dat deze seizoenen niks anders zijn dat noodzakelijke stappen die ons elke keer dichterbij onze wens, ons licht, ons centrum brengen.
In Marinus’s model, om bij ons licht te kunnen komen, dus ook de juiste wens voor onszelf te kunnen uiten, moeten we kunnen ONTVANGEN: kijken waar we staan; onze positie duidelijk te kunnen zien in de wereld; onze identiteit en energie te kunnen onderscheiden van de gene die behoort tot de mensen die het dichtste bij ons staan; onze interne en externe hulpbronnen waarnemen; genieten van de goeie dingen en het accepteren van de negatieve gebeurtenissen die ons zijn overkomen; onze bijzondere kwaliteiten kunnen herkennen en tegelijkertijd ook onze grenzen, onze schaduwen, onze “draken”…
Dus de hele reis begint hier, bij het ontvangen, niet zo zeer bij het wensen! Het hele perspectief verandert, snappen jullie het? Het is net als beseffen dat de dag juist bij de zonsondergang begint! Het is juist hier, met Michael, in het begin van de herfst, als we richting het donker gaan dat onze spiraal begint! Als wij niet kunnen ontvangen, lopen we gewoon rondjes en kunnen we nooit echt het verschil tussen licht en schaduw waarnemen!!
Michaël heeft een zwaard in zijn hand en vecht tegen de draak. Wellicht ben ik er achter gekomen dat het zwaard niet zo zeer een symbool van kracht en verwoesting is. Het is een teken van moed, die moed die wij moeten hebben om door het kwaad heen te gaan (een erge ziekte als kanker bijvoorbeeld, om eentje te benoemen) of het kwaad in ons juist te accepteren om toch nog van onszelf te blijven houden. En hij heeft ook een weegschaal in zijn hand, waarmee hij het evenwicht tussen goed en kwaad probeert te vinden.
Hier komt de parallel met de roos tot zijn recht. Er is de roos, die we allemaal kennen en mooi vinden, en er is de Rosa Profunda*, de “diepe roos”. Als een roos begint te bloeien is er een beweging naar buiten toe maar de beweging begint niet boven, maar onder, bij de stengel. Voor dat de bloem zijn prachtige bloemblaadjes kan openen ontwikkelen zich doornen. Dus als wij de roos plukken, komen de doorns ook mee. Of het is juist door de doornen dat de roos zich kan ontwikkelen en worden wat die is. De roos en de doorns zijn een met elkaar.
De Rosa Profunda, net zoals “het gevecht van Michael tegen de draak”, niks anders is dan een moment van hernieuwde en diepe bewustwording. Een nare ervaring, of het onder ogen zien van ons eigen kwaad, kan de richting van de energie omkeren. Ipv: van buiten naar binnen, van de bron naar buiten toe. Een hergeboorte die ons dichterbij ons centrum brengt of die ons weer bewust maakt van dit centrum. Het is een lange, zeker niet makkelijk, vaak pijnlijk proces. Wel de moeite waard.
…
Als je nog meer wilt lezen over het Michaëlsfeest vanuit een antroposofische blik verwijs ik jullie naar het artikel van Eveline op haar blog everydaymommyday.com, click hier. De vorm van mijn brood met het zwaard is ook geïnspireerd aan een foto die zij via Instagram (@waldorfinspiration) gedeeld heeft.
En als je nog het recept van het brood wilt hebben, verwijs ik je naar het recept van het spiraal brood met olijfolie. De ingrediënten en het proces blijven hetzelfde, de vorm is anders. Ik heb natuurlijk voor de “trage versie” gekozen (als je geen desem hebt, vraag het aan mij gewoon!). Belangrijk: ik heb eerst de draak gebakken, dan het zwaard, anders smelt het zwaard gewoon met de draak, maar die is waarschijnlijk al logisch.
Het Michaëlsfeest was gisteren, maar je kunt het op elk moment vieren of aandacht geven. Zeker leuk om met de kinderen een drakenbrood te bakken in het weekend. De belangrijkst: geniet er van!
…
Wil jij Fabiana’s Blije Tartellette bestellen? Click hier
Wil jij een donatie naar Maak Kanker Kansloos maken? Click hier
…
*Ik wil graag Maria Josephina Johanna Schilt bedanken voor het delen van dit verhaal over de Rosa Profunda tijdens het Systemisch Werk Retraite georganiseerd door de Stichting Amsterdam Yoga Centre in Kuuroord de Schouw afgelopen September 2021.
…
🇬🇧
Yesterday September 29 was the Michaëlsfeest. I was asked by a dear friend what is the connection between Michaël and my Happy Tartlets. I was surprised that I could actually tell a nice story. Here below I tried in a sort of flux of conscience to express the main ideas.
…
The feast of Michael Archangel marks the transition from summer to autumn, and like any seasonal transition, it is a moment of reflection. Where do I come from and where do I want to go. These are the questions we can ask ourselves right now. We have harvested all the “fruits of summer”, now it is time to take a look at them, enjoy them and also decide. What suits me, what do I keep and what do I let go.
The rose on my Happy Tartlets is a – perhaps THE – symbol of love. A red rose definitely means “I love you”. As an architect I am concerned with form, so I also see a symbolic meaning in a rose. There is a spiral in its form, and a spiral is just like the movement we make during our lifetime. We often think that our lives are a line, going from small to large, from young to old, from few to many, from “casual” to “organized”… and so on. In the meantime, I have learned that the path we wander during our lifetime can also be seen as a circle, or better, as a spiral.
Haven’t you had the idea “I’ve already been here”, “oh, I’ve already made this mistake once”… and then you’re disappointed about it. I several times. But I must admit that in recognizing “I’ve been here before” something new happens: I’m aware of it now! So, being at the same point the 2nd time is not the same as the first one. It means I probably learned something from it. Sometimes you can also feel that you have arrived at the same point and yet you see everything from a completely different perspective. If so, you are on a spiral, a path that takes you closer and closer to yourself. You can see it as a movement that goes from the outside > inside.
There is a certain rhythm to this movement, as nature teaches us through spring, summer, autumn and winter. We may think of our early years as spring, our adult years as summer, and our old age as autumn (and winter?)… but nature reminds us that every year there is a spring, a summer, an autumn and a winter in our lives. But what is our life actually for? What is the purpose of these seasons?
In order to answer, we must turn our attention to winter. What happens during winter, in the dark cold season? Just at that moment, in the transition between autumn and winter, a light is born in us (Christmas! I had already written about this here). In nature this light gives strength to the seed in order to emerge from the hard earth crust! The seed WANTS to come out of the earth in the spring! Within us this is nothing but a wish that we – sorry if I use shocking words – expressed before we were born. Yes, this is what I believe: that there is a reason why we are on earth, and we have formulated that reason ourselves. Not a God who decides everything for everyone, but we ourselves!
I’m not just saying this. I base my words on what Rudolph Steiner spoke about death. According to Steiner, we take a number of steps after death (perhaps a rhythm can also be recognized in this? I have not yet investigated it). The most important thing for this story: after death, we relive our lives, completely (!) but from the point of view of the people who were around us. It makes complete sense to me: maybe we’ll learn something from it! And perhaps on the basis of the good and the bad that we have done in our previous life, we make a plan. To me, this sounds a lot like… watching, appreciating, enjoying (or not!) the summer’s harvest… and finally deciding how to proceed. And when we’ve made a plan – “What am I going to learn in my next life? What will I enjoy?” – then we must WANT to come alive again! Like the seed WANTS to come out of the earth’s crust!
I base my words not only on what Steiner said more than 100 years ago, but also on the model of the “creation spiral”, devised by the Rotterdam physicist Marinus Knoope about 30 years ago. According to him, there is a certain “natural law” in the path that every person can take to realize his own wishes. It is fascinating how much his model corresponds to the annual cycle of the seasons and the annual festivities! In his model the WISH corresponds to the LIGHT… So what I really want to say with this long story is that these seasons are nothing but necessary steps that each time bring us closer to our wish, our light, our center.
In Marinus’s model, in order to be able to reach our light, so also to be able to express the right wish for ourselves, we must be able to RECEIVE: seeing where we stand; seeing clearly our position in the world; being able to distinguish our identity and energy from those who are closest to us; perceiving our internal and external resources; enjoying the good things and accepting the negative event that happened to us; recognizing our special qualities and at the same time also recognizing our limits, our shadows, our “dragons”…
So the whole journey starts here, with receiving, not so much with wishing! The whole perspective changes, do you get it? It’s like realizing that the day starts right at sunset! It is right here, with Michael, in the early fall, as we move toward darkness that our spiral begins! If we can’t receive, we just walk in circles and we can never really perceive the difference between light and shadow!!
Michael has a sword in his hand and is fighting the dragon. Perhaps I have learned that the sword is not so much a symbol of strength and destruction. It is a sign of courage, the courage we must have to go through evil (a bad disease like cancer, for example, to name one) or to accept the evil in us in order to still love ourselves. And he also has a scale in his hand, with which he tries to find the balance between good and evil.
This is where the parallel with the rose magically fits. There is the rose, which we all know and love, and there is the Rosa Profunda*, the “deep rose”. When a rose begins to bloom, it has a movement outward, but the movement does not start above, but below, at the stem. Before the flower can open its beautiful petals, thorns develop. So when we pick the rose, the thorns come with us. Or it is precisely through the thorns that the rose can develop and become what it is. The rose and the thorns are one with each other.
The Rosa Profunda, just like “Michael’s fight against the dragon”, is nothing but a moment of renewed and deep awareness. A bad experience, or facing our own evil, can reverse the direction of the energy. Instead of: from the outside in, from the inside out, from the source to the outside. A rebirth that brings us closer to our center or that makes us aware of this center again. It is a long, certainly not easy, often painful process. Well worth it.
…
If you want to read more about the Michaëlsfeest from an anthroposophical point of view, I refer you to Eveline’s article on her blog everydaymommyday.com, click here (in dutch). The shape of my dragon-bread with the sword was also inspired by a photo she shared via Instagram (@waldorfinspiration).
And if you still want the recipe of the bread, I refer you to the recipe of the spiral bread with olive oil I made last winter. The ingredients and the process remain the same, the shape is different. Of course I chose the “slow version” (if you don’t have sourdough, just ask me!). Important: I baked the dragon first, then the sword, otherwise the sword will just melt with the dragon, but that probably already makes sense.
The feast of Michael was yesterday, but you can celebrate or pay attention at it any time. Definitely fun to bake a dragon-bread with the kids in the weekend. Most important: enjoy!
…
Do you want to order Fabiana’s Blije Tartellette? Click here
Do you want to donate to the campaign Maak Kanker Kansloos? Click here
…
*I would like to thank Maria Josephina Johanna Schilt for sharing this story about the Rosa Profunda during the Systemic Work Retreat organized by the Amsterdam Yoga Center Foundation in Kuuroord de Schouw last September 2021.
…
🇮🇹
Ieri 29 settembre era la festa di San Michele Arcangelo. Mi è stato chiesto da una cara amica quale è il legame tra Michaël e le mie Tartellette Felici. Sono rimasta sorpresa dalla bella storia che ho raccontato quindi ho provato, in una sorta di flusso di coscienza, a replicarla qui sotto.
…
La festa di Michele Arcangelo segna il passaggio dall’estate all’autunno e, come ogni passaggio di stagione, è un momento di riflessione. Da dove vengo e dove voglio andare. Queste sono le domande che possiamo porci in questo momento. Abbiamo raccolto tutti i “frutti dell’estate”, ora è il momento di ammirarli, gustarli e anche decidere. Cosa mi si addice, cosa tengo e cosa lascio andare.
La rosa sulle mie tartellette felici è un – forse IL – simbolo dell’amore. Una rosa rossa significa sicuramente “ti amo”. Come architetto mi occupo della forma, quindi vedo anche un altro significato simbolico in una rosa. Nella sua forma una rosa e’ una spirale, e una spirale è proprio come il movimento che tracciamo durante la nostra vita. Spesso pensiamo che le nostre vite siano una linea dritta, che va dal piccolo al grande, dal giovane al vecchio, da poco a molto, da “casuale” a “organizzato”… e così via. Nel frattempo ho imparato che il tragitto che percorriamo durante la nostra vita può essere visto anche come un cerchio, o meglio, come una spirale.
Non hai mai avuto una sensazione tipo: “Sono già stato qui”, “oh, ho già fatto questo errore una volta”… e poi ne rimani deluso. Io più volte. Ma devo ammettere che nel riconoscere “sono già stata qui” accade qualcosa di nuovo: adesso ne sono consapevole! Quindi, essere nello stesso punto la seconda volta non è la stessa della prima. Significa che probabilmente ho imparato qualcosa da questo avvenimento. A volte puoi anche avere la sensazione di essere tornato allo stesso punto, eppure… vedi tutto da una prospettiva completamente diversa! Se è così, stai percorrendo a spirale un percorso che ti sta portando sempre più vicino a te stesso. Quindi puoi vederlo come un movimento che va dall’esterno verso l’interno.
C’è un certo ritmo in questo movimento, come ci insegna la natura durante la primavera, l’estate, l’autunno e l’inverno. Possiamo pensare alla giovinezza come primavera, all’età adulta come estate e alla nostra vecchiaia come autunno (e inverno?)… ma la natura ci ricorda che ogni anno c’è una primavera, un’estate, un autunno e un inverno nella nostra vita. Ma quale e’ il senso di questa nostra vita? Qual è lo scopo di queste stagioni?
Per rispondere, dobbiamo rivolgere la nostra attenzione all’inverno. Cosa succede in inverno, in questa stagione fredda e buia? Proprio in quel momento, nel passaggio tra l’autunno e l’inverno, nasce in noi una luce (a Natale! Ne avevo già parlato qui). In natura è proprio quella luce che dà forza al seme per poter poi emergere dalla terra, ancora dura e fredda in primavera! Il seme VUOLE uscire dalla crosta terrestre! Dentro di noi quella stessa luce si manifesta sotto forma di desiderio, un desiderio che noi – scusa se uso parole scioccanti – abbiamo espresso prima di nascere. Sì, questo è ciò che credo: che c’è un motivo per cui siamo sulla terra, e lo abbiamo formulato noi stessi. Non un Dio che decide tutto per tutti, ma noi stessi!
Non dico questo cosi’, a caso. Baso le mie parole su ciò che Rudolph Steiner ha detto sulla morte. Secondo Steiner, dopo la morte attraversiamo una serie di fasi (forse si può riconosce un ritmo anche in questo? Non ho ancora approfondito a riguardo). La cosa più importante per quello che sto raccontando ora: dopo la morte, riviviamo le nostre vite, completamente (!) ma dal punto di vista delle persone che erano intorno a noi. Per me e’ una teoria assolutamente sensata: forse e’ la volta buona che impariamo qualcosa!?? E forse sulla base del bene, e del male, che abbiamo fatto nella nostra vita precedente, facciamo un nuovo piano. A me, tutto questo suona molto come… guardare, apprezzare, godersi (o no!) il raccolto estivo… e decidere finalmente come procedere. E quando abbiamo fatto un piano – “Cosa imparerò nella mia prossima vita? Cosa mi darà gioia?” – allora dobbiamo VOLER rinascere! Come il seme VUOLE uscire dalla crosta terrestre, noi VOGLIAMO rinascere!
Baso le mie parole non solo su ciò che Steiner disse più di 100 anni fa, ma anche sul modello della “spirale della creazione”, ideato dal fisico di Rotterdam Marinus Knoope circa 30 anni fa. Secondo lui, c’e’ una “legge naturale” nel percorso che ogni persona può intraprendere per realizzare i propri desideri. È affascinante notare quanto il suo modello corrisponda al ciclo annuale delle stagioni e delle feste! Nel suo modello il DESIDERIO è la LUCE… quindi quello che voglio veramente dire con questa lunga storia è che queste stagioni non sono altro che passaggi necessari che ogni volta ci avvicinano a quel nostro desiderio originario, alla nostra luce, al nostro centro.
Nel modello di Marinus Knoope, per poter raggiungere la nostra luce – ovvero per poter esprimere il giusto desiderio per noi stessi – dobbiamo essere in grado di RICEVERE: vedere a che punto siamo; vedere chiaramente la nostra posizione nel mondo; saper distinguere la nostra identità ed energia da quella di chi ci è più vicino a noi; percepire le nostre risorse interne ed esterne; godere delle cose buone e accettare gli eventi negativi che ci sono successi; saper riconoscere le nostre grandi qualità e allo stesso tempo anche riconoscere i nostri limiti, le nostre ombre, i nostri “draghi”…
Quindi il viaggio inizia qui, col ricevere, non tanto col desiderare! L’intera prospettiva si ribalta, capite? È come rendersi conto che la giornata inizia proprio al tramonto! È proprio qui, con Michael, all’inizio dell’autunno, mentre ci muoviamo verso l’oscurità che inizia la nostra spirale! Se non siamo in grado di ricevere, continuiamo a camminare semplicemente in un cerchio senza mai percepire veramente la differenza tra luce e ombra!!
Nelle sue rappresentazioni, Michele ha una spada in mano e combatte il drago. Col tempo ho imparato che la spada non è tanto un simbolo di forza e distruzione. È un simbolo di coraggio, quel coraggio che dobbiamo avere per attraversare il male (una brutta malattia come il cancro, per citarne uno) o per accettare il male in noi per poter continuare ad amarci ancora, nonostante tutto. Michele ha anche una bilancia in mano, con la quale cerca di trovare l’equilibrio tra il bene e il male.
È qui che entra in gioco il parallelo con la rosa. C’è la rosa, quella che tutti conosciamo e amiamo, e c’è la Rosa Profunda*, la “rosa profonda”. Quando una rosa inizia a sbocciare, ha un movimento verso l’esterno. Il movimento non inizia sopra, ma sotto, dallo stelo. Prima che il fiore possa aprire i suoi bellissimi petali, si sviluppano le spine. Quindi, quando cogliamo la rosa, le spine vengono con noi. Oppure è proprio attraverso le spine che la rosa può svilupparsi e diventare ciò che è. La rosa e le spine sono una cosa sola, non si puo’ avere una rosa senza spine e le spine in realta’ portano alla rosa.
La Rosa Profunda, proprio come “La lotta di Michele contro il drago”, non è altro che un momento di rinnovata e profonda consapevolezza. Una brutta esperienza, o affrontare il male dentro noi stessi, può invertire la direzione dell’energia. Invece che dall’esterno verso l’interno, l’energia puo’ scaturire anche dall’interno, la sorgente, verso l’esterno. Puo’ essere vista come una rinascita che ci avvicina al nostro centro o che ci rende nuovamente consapevoli di questo centro. È un processo lungo, certamente non facile, spesso doloroso. Ma ne vale la pena.
…
Se vuoi leggere qualcosa in più sulla festa di San Michele da un punto di vista antroposofico, ti rimando all’articolo di Eveline sul suo blog everydaymommyday.com, clicca qui (in Olandese pero’). Anche la forma del mio pane con la spada è ispirata ad una foto che ha condiviso tramite Instagram (@waldorfinspiration).
E se volete la ricetta del pane, vi rimando alla ricetta del pane a spirale all’olio d’oliva che avevo fatto lo scorso Natale. Gli ingredienti e il procedimento rimangono gli stessi, la forma è diversa. Ovviamente ho scelto la “versione lenta” (se non avete la pasta madre chiedete pure a me!). Importante: ho cotto prima il drago, poi la spada, altrimenti la spada si “fonderà” con il drago, ma probabilmente questo lo avevate già immaginato.
La festa di Michele era ieri, ma si può prestare attenzione a questa celebrazione in qualsiasi momento. Sicuramente è divertente cuocere un pane a forma di drago con i bambini durante il fine settimana. La cosa più importante: divertirsi!
…
Abiti in Olanda e vuoi ordinare la Fabiana’s Blije Tartellette ? Clicca qui
Vuoi fare una donazione alla campagna Maak Kanker Kansloos per la ricerca sul cancro? Clicca qui
…
*Vorrei ringraziare Maria Josephina Johanna Schilt per aver condiviso questa storia sulla Rosa Profunda durante il Systemic Work Retreat organizzato dall’Amsterdam Yoga Center Foundation a Kuuroord de Schouw lo scorso settembre 2021.
