Hebben jullie ooit het gevoel gehad dat wat je ook doet… het niet zal werken? En dat er altijd iets is die tegen werkt? Ik heb dit gevoel al en tijdje en gisteren heb ik de bevestiging gehad. Ik organiseer een LIVE event via Instagram om een simpele recept step bij step uit te leggen, en mijn telefoon: GAAT UIT. Nu is de vraag: stuurt het universum mij een bericht? Of het is weer een test, om te kijken of ik eindelijk zal ophouden of juist zal doorzetten? Ik heb geen antwoord, maar ik ben al trots dat ik niet in wanhoop uiteen ben gevallen en dat we met z’n 4 toch uiteindelijk een fantastisch resultaat hebben kunnen behalen.

…

Drie weken geleden, toen ik gevraagd werd om een recept te bedenken voor VONK, had ik besloten om een online event te organiseren voor de ouders en kinderen van de Vrijeschool Rotterdam West, als verbinding moment. Ik had er geen rekening mee gehouden dat mijn telefoon zou beslissen om mij te verlaten. Sinds ongeveer een week heeft hij dit probleem, hij gaat aan en uit, maar dan komt hij weer tot leven. Dit was al een paar keer gebeurd in het verleden en de helpdesk gaf aan dat het aan een niet uitgevoerde update zou kunnen liggen.

Het klinkt makkelijk. Even op update klikken en het is opgelost. NEEEEE… ‘tuurlijk niet. Het kan ook fout gaan, dus je moet eerst een back-up maken en er voor zorgen dat alle data, inclusief foto’s ge-upload zijn op de cloud. Iets die al 2 maanden niet automatisch gebeurt… ook weer voor een onbekende reden… nou ja… misschien kennen jullie het ook wel. Het lijkt makkelijk maar zo is het niet.

Ik heb afgelopen maandag een back-up kunnen maken en de update gedraaid. Het deed nog steeds niet goed maar wat kon ik doen? De data en de plek voor de LIVE uitzending stond al lang vast en – eerlijk gezegd – had ik gehoopt om geluk te hebben. In het Italiaans hebben we een uitspraak die gaat ongeveer zo “de dapperen worden beloond”. Ik ben dapper geweest en ik was er klaar voor: ik had 3 keer dezelfde deeg gemaakt om alle stappen binnen een uur te kunnen laten zien, ik had de tekening van mijn kind uitvergroot tot de maat van mijn ovenschaal, allerlei groenten, zaden, verse kruiden verzameld en juist op het moment dat ik kon uitleggen hoe en waarom ik het deeg zou gaan vouwen…niks… ZWART.

In de loop der jaren heb ik een zekere berusting ontwikkeld met betrekking tot het functioneren van computers: ik snap er niks van dus, als ze gek doen, ik kan beter in een soort van slaaptoestand gaan dan actief blijven en probeer om het alleen op te lossen. Dit laatste met de risico van grote frustratie en oplopende stress. Dingen gaan soms kapot. SHIT HAPPENS. Dat gebeurt met mensen ook. Ik wil liever mijn telefoon kapot zijn gaan dan mijnzelf of iemand van wie ik hou. RELATIVEREN. Het grote leer moment van het leven. Nu staat mijn telefoon hier naast mij, en ik denk dat ik morgen afscheid van hem moet nemen. Deze LIVE was hem fataal!!

Ik raak zo een paar maanden foto’s kwijt met hem, die niet bij de cloud zijn gekomen. Mijn hart doet zeer maar toch… het is waar dat een aantal bruikbaar waren voor de blog maar de anderen… wie zal ooit tijd hebben om alle foto’s terug te kijken die we maken??? Echt, onze kinderen… waar zullen zij moeten beginnen?? Zullen zij ooit merken dat deze 2 maanden ontbreken??

Dit is de echte ramp… het georganiseerd krijgen van alle data die wij continue produceren. Wie heeft een snelle- makkelijke-slimme-opberg-categorisering methode voor zijn foto’s? Ik hoor het graag en ik zou heel blij zijn om deze kostbare informatie met een focaccia te ruilen, ah ha !

Anyway, als we teruggaan naar gistermiddag en naar het recept, wat ik ook wilde laten zien is hoe jij de echte “focaccia alla genovese” maakt, dus hoe jij je vingertoppen gaat afdrukken op het gerezen deeg om plekje te maken voor de emulsie van water, olie en zout, die zo vast komt te zitten (hoe sexi klink het 🙂 ??). Ik heb er een video van gemaakt maar het is te groot om het hier te plaatsen. Je kunt hier zien hoe Vittorio van vivalafocaccia.com het doet. Ik heb de emulsie met 40 ml water, 40 ml olie en ½ lepeltje zout gemaakt en zo zat het eruit na dat ik het bestrooid had.

Ik heb de focaccia op 220 graden voor 15 minuten gebakken in de statische oven, niet in het midden maar net een niveau onder. Toen die net uit de oven kwam heb ik het van de bodem verwijderd en zo laten afkoelen.

Dit is het resultaat, knapperig boven en onder, zoals het moet zijn. De kinderen vonden dat er net wat meer zout op kon zijn. Luxe problemen. Het kwam bijna in een keer op!

De peronniek focaccia heb ik wel samen met de kinderen gemaakt. Het was zo leuk om ze zo bezig te zien, iedereen had een deel van de tekening gekozen en was serieus bezig. Die kleine figuurtjes uit wortel en rode biet… fantastisch! Ik moet wel toegeven dat ik de leeuw gemaakt heb, het was een beetje te veel gevraagd voor hun.

Ze hebben volgens mij wel genoten. Ik had graag deze focaccia vandaag naar school willen brengen om het in de klas uit te delen, maar het kon niet, door de nieuwe corona richtlijnen. Nou jah, we hebben onszelf weer moeten opofferen. Vandaag dan, want met het derde deeg heb ik de restjes van de groenten verwerkt, wortel en zoete aardappel. Ik heb ze gebakken met ui en knoflook, dan gepureerd, verspreidt op de gerezen focaccia en nog gekruid met rode uit, mozzarella, gorgonzola en pompoen pitten… uhmmm, echt feest. Zo hebben wij de dag toch goed kunnen afsluiten en de “gezonde Focaccia a la Peronniek” voor vandaag kunnen bewaren.