Afgelopen donderdag is er iets bijzonders gebeurd. Ik was op Central Station om mij ticket voor London in orde te maken en toen ik aan het lopen was onder de grote entree hal zag ik iets gebeuren dichtbij de entree deur. Mannen waren de ramen aan het schoonmaken en ik hoorde geschreeuw. Ik dacht dat iets gebeurd was met een van hun en een passante. Een boze meneer schreeuwde heel hard tegen een andere meneer. De eerste leek een van de werkers, de andere was heel netjes aangekleed met een compacte strakke tas en kleine lichte vouw fiets. De tweede bleef staan en ging alles opvangen zonder te reageren, dan ging die verder.

Ik ging ook verder. Toen ik buiten stond merkte ik dat de boze man er nog niet klaar mee was. Hij begon een tweede man aan te vallen met zijn woorden. Ik zag de aangevallen man met wijd open ogen, bevroren, versteld, bang. Hij wist niet wat te doen, “moet ik hem slaan? Zal hij mij zo slaan?”.

Toen wist ik het, ik moest er naar toe. Ik dacht niet na maar deed. Ik fietste richting de 2 mannen, ik parkeerde mijn fiets op zijn standaard en ik ging de boze man omarmen. Ik wreef over zijn rug met mijn ogen dicht, ik was helemaal daar, aanwezig, voor hem. Met mijn liefde was ik hem aan het troosten. In de tussentijd was hij aan het schreeuwen “Ze moeten allemaal kanker door, allemaal kanker dood!!”.

Ik liet hem dan even los en keer naar zijn gezicht. Ik zag wat tranen verschijnen. Met mijn handen op zijn armen zei ik “Meneer we hebben allemaal iets heel ernstig meegemaakt, maar uiteindelijk komt het allemaal goed”.

Daarna ging ik hem weer omarmen en wrijven over zijn rug. Dan zei hij “Ik denk dat ik naar de kerk ga, dan ga ik naar mijn advocaat en ik hou mij even rustig…”. Ik keek naar hem en zei “Dat lijkt mij een heel goed idee”. En zo gingen we uit elkaar. Hij liep weer verder. Ik stapte op mijn fiets voor de verbaasde ogen van de werkers die waarschijnlijk vanaf een afstand het hele gebeuren gevolg hadden.

Het was een heel bijzondere, intens moment. Ik was totaal aanwezig en met eerbied was ik een daad aan het doen. In de biografie cursus die ik sinds September aan het volgen ben wordt beschreven als “UNIO MISTICA”. Het is een moment die jij intens verbonden bent met je spirituele centrum en tegelijkertijd met de aarde en de hemel.

Ik was zo verbaasd van wat ik gedaan had en ik dacht… het is eigenlijk zo simpel. Wat als wij aandacht aan elkaar zouden geven in plaats van elkaar probeer af te maken? Die boze man was aan schreeuwen voor hulp, maar hij kon niet zijn kwetsbaarheid laten zien. In plaats daarvan werd hij boos, ook als dat eigenlijk… niks oplost.

Wat als we zouden leren om veel meer van uit onze emotie te opereren, en eerlijk daarover zijn? Ik denk dat er zeker minder conflicten in de wereld zouden zijn, om te beginnen in onze eigen familie, onze kleine wereld… ik was dus heel trots op mijzelf.

De dag daarna is een extra bewustwording tevoorschijn gekomen. Toen ik richting die mannen ging fietsen was ik er bijna niet bewust van. Achteraf ben ik tot de bewustwording gekomen dat er een kracht mij daar bracht om iets aan mij te laten zien: dat het tijd is om de strijd niet meer aan te gaan. Ook als het oneerlijk lijkt, ook als je het niet kunt plaatsen, ook als je het niet kan accepteren, ook als het helemaal anders is dan hoe je het zelf zou doen…. ga niet vechten, maar probeer het “probleem” te omarmen, maak het eigen door vanuit het hart de situatie te veranderen, door het te verzachten en vullen met wat jij denkt dat er ontbreekt. Laat dus het goeie zijn gang gaan, laat het ontstaan in je hart en vanaf daar het te laten resoneren.

Als ik dit maar eerder had begrepen… ! Nu maar hopen dat ik deze onwijs grote wijsheid in mijn klein wereldje kan laten resoneren…

Er gebeuren heel veel dingen met mij de laatste tijd. Natuurlijk wat ik hier zeg is mijn eigen interpretatie. Maar toch, ik ben die gene die IN mijn leven leeft, dus wie kan het beter interpreteren? Ik merk dat ik steeds meer verbanden kan leggen tussen gebeurtenissen in het verleden en het heden (die mijn toekomst beïnvloeden?). Het mooi hiervan is dat hoe meer aandacht ik hier aan geef, hoe meer inzichten ik hierin krijg. Ik probeer al heel lang de vraag te beantwoorden “Waarom ben ik hier?”, want … ik geloof dat er een waarom is! Ik heb het gevoel dat ik op een heel spannende pad zit. Ik ben blij en tevreden en… ik heb zin in de toekomst en ik probeer dit gevoel zo lang mogelijk vast te houden…