De blije taart is twee jaar geleden geboren in een bijzondere moment van mijn leven.  Toen gebeurde iets waardoor ik de liefde van mijn ouders kon voelen. Een onvoorwaardelijk en eindeloze liefde. Op bye-bye salsiccia (“dag worst”!) had ik er al over geschreven.  Toen leek een oud conflict opgelost te zijn in mijn voordeel en ik was trots en ongelofelijk blij. De werkelijkheid heeft echter anders uitgepakt. Maar het heeft mij geleerd dat mijn waarde niet komt vanuit de toestemming van mijn ouders maar uit mijzelf. Ik ben waardevol voor het simpele feit dat “ik ben” en niet door het feit dat andere mensen van mij houden. Wij zijn in eerste instantie liefde en dat is wat we moeten vinden in onszelf. De kracht om te overleven komt van binnen en niet van buiten. Het is een ingewikkeld verhaal, maar ook heel interessant…

Ik wil dit verhaal verbinden aan het eigenaarschap van het recept. Is de blije taart een recept van mij? Ja, dat heb ik bedacht, die ochtend, zo maar. Nee, want het recept is het product van een aantal omstandigheden die met een draadje aan elkaar verbonden zijn. Deze taart is een gezondere versie van de appeltaart die ik 5 jaar geleden gebakken had voor de chirurg die mijn borst en oksel klieren weg gehaald had. Zonder Oma’s appeltaart zou er geen blije taart zijn. Ook zonder al die ellende die ik meegemaakt heb zou er geen blije taart zijn.

Sinds 5 jaar ben ik erg bewust van het feit dat ons leven ook snel afgelopen kan zijn. Soms denk ik: wat ga ik doen met mijn culinaire erfenis als ik in de omstandigheid zou zijn om snel weg te moeten gaan. Het heeft niet te maken met het feit dat ik bang ben om vergeten te worden. Het gaat om te willen afmaken waar ik aan begonnen ben, want ik weet dat het waardevol is. Toch, begin ik ook hier steeds minder belang aan te hechten. Ik ben bewust geworden van het feit dat waar ik er aan begonnen ben, is eigenlijk niet door mij begonnen. Het is het product van meerdere ervaringen die waarschijnlijk begonnen zijn voor dat ik geboren werd. Ik weet dat als ik dood zou gaan, dat wat ik “ben” niet met mij dood gaat. Het zou nog blijven leven in de mensen die van mij houden en die dichtbij mij zijn want elke actie van ons is net als een zaadje die kan wortelen op het moment dat hij de juiste aarde tegen komt.

Ik zaai hier dit zaad in de hoop dat het goeie vruchten zal geven.